2letnia sunia pilnie szuka domu

Z bólem serca musimy oddać naszą kochaną Bibusię. 6 września 2024 skończy dwa latka. Waży około 20kg. Jest naprawdę milutkim pieskiem. Kocha ludzi, a na pieski reaguje różnie, ale raczej pozytywnie lub ignoruje. W psim parku najchętniej bawi się piłeczką i rzadko chce się bawić z innymi pieskami.

Szukamy dla niej domu, gdzie nie będzie malutkich dzieci (teraz jak i w przyszłości, chyba że podejmiecie pracę z behawiorystą), tylko starsze, lub nastoletnie. Oczywiście dom bez żadnych dzieci też będzie super.

Niewiele szczeka, genialnie reaguje na przywołania i na "sio" (idzie wtedy do swojej klatki, którą traktuje jak swój pokój). Uwielbia jeść wszystko, więc żywienie nie będzie problemem.

Oddamy ją z całą wyprawką: książeczka zdrowia, zabawki, miseczki, ubranka na brzydką pogodę, kilka smyczy, obroży i szelki, pas do auta, dużą klatkę kennelową, dwa posłania (jedno ma balkonowe, drugie do klatki), kocyki, szczoteczki i pasty do zębów, szczotka do sierści, szampon, pieluchy na cieczkę, wazelina na łapki, urządzenie do wyjmowania kleszczy, woreczki na odchody, kropelki na owady, ręcznik oraz karma, smaczki i witaminy co nam zostaną.

Jest regularnie odrobaczana, niekastrowana ani niesterylizowana (miała dotychczas dwie cieczki), szczepiona, nosi obróżkę przeciw kleszczom i ma czipa, którego przerejestrujemy na nowych właścicieli.

Chcielibyśmy zostać w stałym kontakcie chociażby smsowym, byśmy mogli zapytać, co u niej, raz na jakiś czas (kilka razy w roku, spokojnie, nie będziemy zawracać głowy za bardzo).

Bibi przyszła do nas do domu jak miała dokładnie rok i 3 dni. Miała wcześniej już dwa domy, a ten z którego ją odebraliśmy nie był napewno dobrym domem. Właściciele oddając ją byli pod wpływem alkoholu, po czym wsiedli do auta, nie mieli nawet książeczki zdrowia, kontakt zanikł po kilku dniach. Miała pchły i kleszcze. Twierdzili, że ma alergie i musi hypoalergiczną karmę jeść bo ma łupież, a dali nam dla niej zwykłą karmę. Mówili że waży 30kg a ważyła 18... Widać było, że była stosowana na niej przemoc, bo gdy tylko coś spadło to chowała się z uszami do tyłu i ogonem pod siebie. Nie została też nauczona załatwiania się na dworze. Miała też lęki separacyjne. Dzięki długiej pracy nie załatwia się już w domu. Jedynym warunkiem tego są regularne spacery i reagowanie na to jeśli popiskuje, dyszy, patrzy na drzwi (trudno czasem to wyłapać, ale zdarza się to tylko jeśli ma np. biegunkę).

Naprawdę nie chcemy się jej pozbyć, ale dać jej dobry dom i już ostatnią rodzinę, która z nią będzie do końca, z kim będzie miała spokojne, radosne życie. Chcemy by była traktowana jak członek rodziny, nie burek z podwórka.